استاد محمد صدیق منشاوی در سال ۱۲۹۹ هـ.ش در شهر منشاه مصر در خانواده ای بسیار مذهبی پا به عرصه وجود گذارد.
پدرش شیخ صدّیق منشاوی یکی از قاریان صوفی منش بود که هرگز در مسیر تلاوتش اجر و پاداش طلب نکرد. از این رو فرزندش محمد را نیز با چنین علایقی پرورش داد تا جایی که تلاوت را تنها به جهت اینکه متعلّق به این کتاب مقدس است برگزید. شیخ صدّیق منشاوی را فردی در کمال خشوع و خضوع می خوانند. گویند او چنان تقوا پیشه بود که هرگز در هیچ تلاوتی بر اجر و پاداش آن سخنی نگفت؛ تنها در محل حاضر می شد، آنگاه با وقاری سرشار از خشیت الهی باز می گشت و این شیوه ای بود که در میان فرزندانش نیز نیک مشهود است.
محمد صدّیق از آنجائیکه در شهر منشاه تولد یافت. چون پدرش به منشاوی ملقّب گردید. با تشویق و تعلیم پدر به آموزش معارف قرآنی و تعلیم قرائتهای مختلف پرداخت چرا که پدرش نیز از قاریان مشهور عصر خود بشمار می آمد.
استاد منشاوی از همان ابتدا به حفظ کامل قرآن پرداخته و از ۹ سالگی به بعد در ماه مبارک رمضان شبهای قرائت قرآن برگزار می نمود و این امر ادامه داشت تا اینکه مرحوم استاد به سن جوانی رسید و طنین صدایش رسا و پخته گشته و بصورت قاریِ صاحب سبکی در شهر و دیارش مشهور شد و پس از چندی با ورودش به رادیو جمهوری عربی مصر و پخش تلاوتهایش به شهرتش افزوده گشت و بصورت یکی از اساتید قراء مشهور مصر در آمد.
استاد منشاوی به واسطه عمر کوتاهش به مقدار کمی از کشورهای جهان موفق به مسافرت شده است و تنها در کشورهای سوریه، کویت و برخی از کشورهای شیخ نشین حاشیه خلیج فارس مسافرت نموده و به تلاوت قرآن پرداخت. استاد منشاوی دارای برادری است بنام شیخ محمود منشاوی که سبک قرائت او نیز بسیار شبیه به سبک و شیوه قرائت استاد است.
استاد منشاوی در اواخر عمر کوتاهش بر اثر ابتلاء به بیماری سرطان حنجره مجبور به عمل جراحی گلو گشت و شدت بیماری چنان بود که پزشکان معالجش او را از تلاوت قرآن منع نمودند. او را شهید القرّاء نامیدند. چه آن زمانی که طبیبان معالجش، وی را از تلاوت کتاب خدا بر حذر داشتند وی نپذیرفت، چه زندگی جدای از مکتب و کلام دوست نه تنها برای او بلکه برای تمام کسانی که در این راه گام گذارده اند بسی سخت و دشوار است.
آخر الامر اجل استاد را مهلت نداد و بیماری حنجره او را از پای در آورد و او که سالیان سال به خدمت گذاری و آموزش و قرائت قرآن کریم پرداخته بود سرانجام در سن ۴۹ سالگی به سال ۱۳۴۸ هـ.ش در شهر قاهره جان به جان آفرین تسلیم کرد.
*تجوید: تجوید در لغت به معنی تکمیل، تحسین و نیکو گردانیدن است و در اصطلاح به قواعد و دستورهایی گفته می‌شود که به نیکو خواندن قرآن کمک می‌کنند. در تجوید به نحوهٔ صحیح ادای حروف از مخارجشان و نیز صفات آوایی هر حرف به تنهایی و یا در کنار حروف دیگر پرداخته می‌شود.