ملیله‌کارى از صنایع فلزکارى دستى است که با استفاده از مفتول‌هاى نازک نقره انجام مى‌شود. قدیمى‌ترین اشیاء ملیله‌کارى ایران به‌گفته محققان، متعلق به سال‌هاى ۳۳۰ تا ۵۵۰ ق.م. است. در کاوش‌هاى باستان‌شناسى یکى دو قرن اخیر اشیایى به‌دست آمده که نشان از وجود ملیله‌کارى در ایران قبل از میلاد دارد. مانند گنجینهٔ جیحون، همدان و شوش.
در ملیله‌کارى ابتدا شمش نقره را ذوب مى‌کنند. سپس توسط قالب و دستگاه نورد به‌شکل مفتول‌هاى بسیار نازک فلزى در مى‌آورند. آنگاه نوارهاى ملیله را که آماده شده است، به‌صورت مارپیچ‌ها و نقش‌هایى که مى‌خواهند در آورده و سپس یک تخته را از مقدارى موم مى‌پوشانند تا ثابت شود. اگر مثلاً بخواهند یک جام بسازند، قالبى گنبد شکل براى این منظور ساخته و از موم مى‌پوشانند و نوارهاى ملیله را روى آن طورى مى‌ریزند تا شکل مطلوب به‌دست آید. سپس با قرار دادن سوده یا سوآله مس و یا پودر نقره روى آن و حرارت دادن آنها، پودر ذوب شده و نقش‌هاى کوچکى از نوارهاى نقره درست مى‌شود و به‌هم مى‌چسبند. در پایان کار، موم و ناخالصى‌ها را با تیزآب و حرارت کم مى‌زدایند.
در حال حاضر ملیله‌کارى در شهرهاى زنجان، اصفهان و تهران رواج دارد. در اصفهان، بیشتر وسایل تزئینى و در زنجان بیشتر وسایل مصرفى از این روش ساخته مى‌شود.
منبع:tebyan-zn.ir