غزلیات زیبای عطار نیشابوری

غزلیات زیبای عطار نیشابوری



غزلیات زیبای عطار نیشابوری

مجموعه: شعر و ترانه

غزلیات عاشقانه عطار نیشابوری
فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ – ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور زاده شد. وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است.
 
چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را
 سجاده زاهدان را درد و قمار ما را
 
جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان
 آن نیست جای رندان با آن چکار ما را
 
گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند
می زاهدان ره را درد و خمار ما را
 
درمانش مخلصان را دردش شکستگان را
شادیش مصلحان را غم یادگار ما را
 
ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی
کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را
 
آمد خطاب ذوقی از هاتف حقیقت
کای خسته چون بیابی اندوه زار ما را
 
عطار اندرین ره اندوهگین فروشد
زیرا که او تمام است انده گسار ما را
 

عطار نیشابوری
 
ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را
ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را
 
سحرگه عزم بستان کن صبوحی در گلستان کن
به بلبل می‌برد از گل صبا صد گونه بشری را
 
کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی
برای گلبن وصلش رها کن من و سلوی را
 
گر از پرده برون آیی و ما را روی بنمایی
بسوزی خرقهٔ دعوی بیابی نور معنی را
 
دل از ما می‌کند دعوی سر زلفت به صد معنی
چو دل‌ها در شکن دارد چه محتاج است دعوی را
 
به یک دم زهد سی ساله به یک دم باده بفروشم
اگر در باده اندازد رخت عکس تجلی را
 
نگارینی که من دارم اگر برقع براندازد
نماید زینت و رونق نگارستان مانی را
 
دلارامی که من دانم گر از پرده برون آید
نبینی جز به میخانه ازین پس اهل تقوی را
 
شود در گلخن دوزخ طلب کاری چو عطارت
اگر در روضه بنمایی به ما نور تجلی را
 

 آثار عطار نیشابوری
 
گفتم اندر محنت و خواری مرا
چون ببینی نیز نگذاری مرا
 
بعد از آن معلوم من شد کان حدیث
دست ندهد جز به دشواری مرا
 
از می عشقت چنان مستم که نیست
تا قیامت روی هشیاری مرا
 
گر به غارت می‌بری دل باک‌نیست
دل تو را باد و جگرخواری مرا
 
از تو نتوانم که فریاد آورم
زآنکه در فریاد می‌ناری مرا
 
گر بنالم زیر بار عشق تو
بار بفزایی به سر باری مرا
 
گر زمن بیزار گردد هرچه هست
نیست از تو روی بیزاری مرا
 
از من بیچاره بیزاری مکن
چون همی بینی بدین زاری مرا
 
گفته بودی کاخرت یاری دهم
چون بمردم کی دهی یاری مرا
 
پرده بردار و دل من شاد کن
در غم خود تا به کی داری مرا
 
چبود از بهر سگان کوی خویش
خاک کوی خویش انگاری مرا
 
مدتی خون خوردم و راهم نبود
نیست استعداد بیزاری مرا
 
نی غلط گفتم که دل خاکی شدی
گر نبودی از تو دلداری مرا
 
مانع خود هم منم در راه خویش
تا کی از عطار و عطاری مرا
 

اشعار عطار نیشابوری
 
بار دگر شور آورید این پیر درد آشام را
 صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما
 
چون راست کاندر کار شد وز کعبه در خمار شد
در کفر خود دین دار شد بیزار شد ز اسلام ما
 
پس گفت تا کی زین هوس ماییم و درد یک نفس
دایم یکی گوییم وبس تا شد دو عالم رام ما
 
بس کم زنی استاد شد بی خانه و بنیاد شد
از نام و ننگ آزاد شد نیک است این بدنام را
 
پس شد چون مردان مرد او وز هر دو عالم فرد او
وز درد درد درد او شد مست هفت اندام ما
 
دل گشت چون دلداده‌ای جان شد ز کار افتاده‌ای
تا ریخت پر هر باده‌ای از جام دل در جام ما
 
جان را چون آن می نوش شد از بی‌خودی بیهوش شد
عقل از جهان خاموش شد و از دل برفت آرام ما
 
عطار در دیر مغان خون می‌کشید اندر نهان
فریاد برخاست از جهان کای رند درد آشام ما
 
گردآوری:بخش فرهنگ و هنر بیتوته


گلچینی از شعر و ترانه هاخرابات عشق (عطار نیشابوری)از پای درافتادم و خون شد جگر من (عطار نیشابوری)ندارد درد من درمان دریغا (عطار نیشابوری)شعر عطار نیشابوری